دسته‌بندی صنایع دستی بر اساس مناطق جغرافیایی

1. صنایع دستی شمال ایران (گیلان، مازندران، گلستان):
چموش‌دوزی و پاپوش‌های سنتی: مخصوص گیلان
سفالگری کلاردشت: با طرح‌های خاص محلی
جاجیم‌بافی و گلیم‌بافی: در ترکمن‌صحرا
حصیربافی: با نی‌های بومی منطقه

2. صنایع دستی غرب ایران (کردستان، کرمانشاه، ایلام):
قالی‌بافی سنندج: با نقش‌های ظریف و رنگ‌های طبیعی
گیوه‌بافی: کفش‌های سنتی کردستان و کرمانشاه
نساجی سنتی: مانند موج‌بافی
سفالگری و نقاشی روی سفال: در ایلام

3. صنایع دستی جنوب ایران (خوزستان، بوشهر، هرمزگان):
صنایع دستی دریایی: مانند ساخت قایق‌های چوبی
حصیربافی: با برگ‌های نخل
خرما‌بافی و سبدبافی: از الیاف خرما
زیورآلات سنتی هرمزگان: با تأثیر از فرهنگ آفریقایی و عربی

4. صنایع دستی شرق ایران (خراسان، سیستان و بلوچستان):
سوزن‌دوزی بلوچ: با طرح‌های هندسی و رنگ‌های پررنگ
قالی‌بافی خراسان: با طرح‌های شاه‌عباسی
نمدمالی: در خراسان جنوبی
سفال‌گری سیستان: با نقش‌های الهام‌گرفته از طبیعت کویر

5. صنایع دستی مرکز ایران (اصفهان، یزد، کاشان):
میناکاری اصفهان: هنر نقاشی روی فلز
خاتم‌کاری شیراز و اصفهان: ترکیب چوب، استخوان و فلز
زری‌بافی و ترمه‌بافی یزد: پارچه‌های نفیس ابریشمی
کاشی‌کاری سنتی: در معماری و تزئینات

6. صنایع دستی جنوب غربی (فارس، لرستان، چهارمحال و بختیاری):
گلیم‌بافی بختیاری: با طرح‌های هندسی خاص
چرم‌دوزی و معرق‌کاری: در فارس
سفال‌گری و کوزه‌گری: در لرستان
نقاشی روی چرم: هنر اصیل عشایر بختیاری

                                       ویژگی‌های مشترک صنایع دستی ایرانی

استفاده از مواد اولیه طبیعی
تنوع رنگ‌ها و طرح‌های الهام‌گرفته از طبیعت
تأثیر فرهنگ بومی هر منطقه در نوع و سبک هنر

صنایع دستی ایران تنها هنر نیست، بلکه روایتگر تاریخ، فرهنگ، و زندگی مردمان این سرزمین است. حفظ و حمایت از این هنرهای ارزشمند، نقش مهمی در نگهداری میراث فرهنگی دارد.